Duchowy oręż w Powstaniu Warszawskim

- Po przeczytaniu setek, tysięcy wspomnień z tamtego okresu mam wrażenie, że życie religijne, życie duchowe było dla ówczesnych ludzi bardzo ważne - mówi Marcelina Koprowska, historyk, autor książki pt. "Życie religijne podczas Powstania Warszawskiego". - Nawet jeżeli było utrudnione, to też starali się o nie zabiegać. I to, że msze święte przeniosły się z kościołów na podwórka czy do kawiarni, wynikało z dwóch względów. Po pierwsze, część kościołów została zburzona już w pierwszych dniach Powstania Warszawskiego albo były przejęte przez Niemców i nie można w nich było wtedy sprawować Eucharystii. W związku z tym kapłani, chcąc prowadzić posługę duszpasterską, musieli się przenieść gdzie indziej. A z drugiej strony, nawet jeżeli kościoły jeszcze były w całości, część wiernych została oddzielona od kościoła, zamknięta w swoich domach, na swoich podwórkach. Na ulicach trwał ostrzał, nie można było przejść barykady bez przepustki i żeby w ogóle w jakikolwiek sposób wierni mogli we mszy świętej uczestniczyć, kapłan musiał przyjść do nich - dodaje Marcelina Koprowska.

Kapłani podczas Powstania Warszawskiego

Większość kapłanów wybrała swoje powołanie przed wojną. Część z nich była wyświęcana już w trakcie II wojny światowej. Część została kapelanami podczas Powstania Warszawskiego. - Część angażowała się już wcześniej w konspirację - mówi gość radiowej Jedynki. - Przy Armii Krajowej tworzono struktury duszpasterstwa polowego, ale 1 sierpnia 1944 roku część kapelanów już wiedziała, że będzie powstanie, miała odprawy tuż przed, ale niekoniecznie zdążyli dotrzeć na swoje pozycje. Znaczna część księży, którzy nie byli zaangażowani w konspirację wcześniej, podczas powstania, widząc, co się dzieje, stanęła na wysokości zadania i zaczęła służyć w ten sposób, jaki był wtedy możliwy czy potrzebny - dodaje gość Programu 1 Polskiego Radia.

Czytaj również: 

djr