Tuwim, Broniewski, Leśmian. Poetyckie wybory dziennikarzy Jedynki

Prowadząca audycję rozpoczęła od podzielenia się ze słuchaczami własnymi emocjami. Wskazała na wiersz Barbary Ponichter, rozpoczynający się słowami: "Kruchych ciasteczek, sosów, deserów znam tajemnice; gdyby tak jeszcze poznać najlepszy przepis na życie". - Wiersz towarzyszy mi od dzieciństwa, od wygranego konkursu recytatorskiego w pierwszej klasie szkoły podstawowej. Jest ze mną od zawsze i zawsze. Może dlatego, że wciąż nie znam tego najlepszego przepisu na życie - zaznacza Martyna Podolska.

Czym jest poezja śpiewana?

Marcin Kusy, dyrektor Programu 1 Polskiego Radia, żartuje że określenie "poezja śpiewana" jest obelgą zarówno dla śpiewania, jak i dla poezji. - Co jest poezją, a co nią nie jest? Czy to, co wyśpiewuje James Hetfield, jest jego poezją czy nie? Czy można to przyrównać do poezji wyśpiewywanej przez Wojciecha Młynarskiego albo jeszcze przez Stare Dobre Małżeństwo? - zastanawia się dziennikarz. Dodaje jednocześnie, że cieszy go samo zainteresowanie poezją i sięganie po nią przez artystów.

Jako przykład podaje m.in. wiersze Boba Dylana w interpretacji Czesława Niemena. - Brzmienie głosu jest mniej ważne. Ważniejsze jest to, co w oparciu o całą spuściznę amerykańską chce nam powiedzieć. I wolę słuchać Joni Mitchell, która jest w tym wszystkim autentyczna. Ale nawet wolę słuchać Haliny Frąckowiak, która pięknie interpretuje wiersze Kazimierza Wierzyńskiego. To jest przyczynek do nas. Kiedy słyszymy piosenkę z wierszem, wtedy sięgamy po tomik - mówi Marcin Kusy.

YouTube/sanah

Przyznaje jednak, że gustuje również w poezji "ostrej". Przykładem może być twórczość Władysława Broniewskiego. I właśnie w wierszu tego autora dyrektor Programu 1 Polskiego Radia znajduje pewną ważną przestrogę: 

"Biały papier jest lepszy
od złego wiersza,
złego wiersza nic nie polepszy,
a sprawa pierwsza:

nie pisać, jeśli nie umiesz".

Poezją rozpalić miłość do podróży

Dorota Truszczak przyznaje, że uwielbia podróżować, zwiedzać i odkrywać nowe miejsca. W dzieciństwie największe wrażenie zrobił na niej wiersz "Lokomotywa" Juliana Tuwima. - Zobaczyłam tę lokomotywę w rzeczywistości. Zdumiała mnie, zafascynowała, była obietnicą spełnienia dziecięcych marzeń. Podróży w daleki świat i mnóstwa przygód - wyjaśnia w rozmowie z Martyną Podolską. Dodaje, że była to lokomotywa, która ciągnęła wagony kolejki wąskotorowej do Sulejowa, na rzeką Pilicą. 

Agnieszka Ciecierska w szkole podstawowej miała pewną "przypadłość". Znała na pamięć te wiersze, które jej się podobały. - Kiedyś dostałam tomik wierszy Adama Mickiewicza "To lubię". (...) Jeden z kolegów powiedział, że znajomy jego rodziców zna wiersze na pamięć. Powiedziałam, że też mogę się nauczyć. Założyliśmy się. On o tym zakładzie zapomniał, ale ja się rzeczywiście tych wierszy nauczyłam - wspomina po latach. 

Od nonsensu po czerpanie z greckiej mitologii

Magda Mikołajczuk jako najważniejszą książkę dzieciństwa wskazuje tom absurdalnych wierszyków "Księga nonsensu", w tłumaczeniu Andrzeja Nowickiego i Andrzeja Marianowicza. - Dzięki tej poezji zyskałam na całe życie umiejętność dostrzegania nonsensu, absurdu naszej egzystencji. (...) A jednym z moich ulubionych wierszy z "Księgi nonsensu" są "Paluszki Okruszka" autorstwa Edwarda Leara. O Okruszku, który stracił palce - zdradza dziennikarka.

Jakub Domoradzki nie kryje, że drogowskazem i pociechą od wielu lat jest dla niego wiersz "Itaka" Konstantinosa Kawafisa. - To nowogrecki poeta z przełomu XIX i XX stulecia, którego twórczość bardzo silnie osadzona jest we wszystkim, co greckie. W mitologii, w wierzeniach, w filozofii starożytnej i w historii starożytnej. Wiersz "Itaka" zaczyna się od pięknego życzenia dla ludzkości: "Jeżeli do Itaki wybierasz się w podróż, niech będzie to podróż długa, pełna przygód i nauk" - podsumowuje.

O swoich ulubionych wierszach mówili również Grzegorz Kuzak, Karolina Rożej oraz Sława Bieńczycka.