Papcio Chmiel w oczach dzieci. "Ojciec kolorował szarzyznę PRL-u"

Monique Chmielewska Lehman to artystka malarka, grafik, wykładowczyni i twórczyni gobelinów. Artur Chmielewski to naukowiec, pracownik jednego z centrum badawczych NASA. Henryk Jerzy Chmielewski nauczył ich otwartości, kreatywności i zdobywania wiedzy. A jak rzecz ma się z poczuciem humoru? - Jestem wyjątkowo poważną osobą, ale mój brat na swoich wykładach natychmiast wszystkich rozśmiesza - przekonuje córka Papcia Chmiela.

Artur Chmielewski uzupełnia, że często musi hamować poczucie humoru, gdyż program kosmiczny jest sprawą poważną. - Ojciec był geniuszem w tym, że szarzyznę życia w PRL-u kolorował. Przenosił nas w świat fantazji i humoru - wspomina w rozmowie z Martyną Podolską. A skąd tak dobry kontakt dorosłego człowieka z dziećmi? - Tata traktował siebie jako dwunastolatka - analizuje Chmielewska Lehman.

Nadrobić stracone dzieciństwo

Zwraca uwagę, że Papcio Chmiel przeżywał wówczas wiek, którego pozbawiła go okupacja i wybuch Powstania Warszawskiego. - Nadrobił sobie to po zakończeniu Akademii Sztuk Pięknych, w wieku lat trzydziestu. I już na zawsze pozostał dwunastolatkiem - podkreśla. Taki stan rzeczy powodował, że życie rodzinne pełne było anegdot. - Codziennie coś się działo. Czasami nawet bałem się przyprowadzać kolegów - zaznacza Artur Chmielewski.

Jedna z historii dotyczy zakupu cukierków do szkoły. - Ojciec zapytał, jakie bym chciał cukierki. Kiedy wspomniałem o krówkach, odpowiedział: "Każdy może kupić krówki. Kupmy mydło, wyjmijmy krówki, potnijmy mydło tak, żeby wyglądało jak krówki, włożymy to do papierków i wszyscy będą jedli i się pienili" - opowiada gość "Czterech pór roku". Jednocześnie dużą wagę Papcio Chmiel przywiązywał do zwyczajności w życiu codziennym.

YouTube/Muzeum Powstania Warszawskiego