Reżyser nagrodzonego spektaklu "Jak nie zabiłem swojego ojca...": eutanazja jest tematem tabu

O czym jest spektakl Mateusza Pakuły?

Jury festiwalu Boska Komedia nagrodziło przedstawienie "Jak nie zabiłem swojego ojca i jak bardzo tego żałuję" Mateusza Pakuły za "uczynienie z opowieści o znoju i makabrze odchodzenia wspólnotowego doświadczenia budującego wiarę w życie". To adaptacja głośnej książki autorstwa dramatopisarza, dramaturga i reżysera teatralnego. Mamy do czynienia z osobistą opowieścią o procesie umierania jego ojca, chorującego na raka trzustki.

Osobista historia o charakterze polityczno-społecznym

To również historia bezradności i wściekłości na instytucje państwa, służbę zdrowia i Kościół, które zadają chorym dodatkowe cierpienia. - To historia biograficzna, obejmująca ostatnie dziesięć miesięcy życia mojego ojca. Od diagnozy do śmierci i pogrzebu. "Wybrał sobie" na chorowanie na raka bardzo niedobry czas. Zaczęło się pod koniec 2019 roku, a na pierwsze zabiegi chemioterapii zaczął chodzić, jak wybuchła pandemia - zdradza gość audycji. 

Dodaje, że po pierwszych lockdownach postanowił pomóc w opiece nad tatą w ostatnich miesiącach jego życia. - Początkowo w ogóle nie miałem poczucia, że będę czuł potrzebę przepracowywania tego doświadczenia artystycznie. Do momentu, kiedy w ostatnich tygodniach swojego życia ojciec poprosił mnie o eutanazję. Wtedy ta sytuacja zmieniła się z rodzinnej i intymnej w polityczną i społeczną, nacechowaną religijnie - analizuje.

Fb/Boska Komedia 

Czytaj także:

Czy eutanazja jest tematem tabu?

Mateusz Pakuła nie ukrywa, że książka i spektakl tworzą opowieść polityczną, pewnego rodzaju ateistyczny i antyreligijny manifest. Jednocześnie dodaje, że nie kieruje go jedynie do ludzi "ze swojej bańki". - Eutanazja jest tematem tabu zarówno dla osób wierzących, jak i niewierzących. To problem niezwykle trudny moralnie i etycznie do rozwikłania. (...) Aczkolwiek myślę, że niewierzącym jest łatwiej przejść do jakiegoś stanowiska poprzez fakty - podkreśla. 

YouTube/Teatr im. Stefana Żeromskiego w Kielcach

Jaką formę ma nagrodzony spektakl?

Gość "Spotkania z..." ma poczucie, że spektakl jest progresywny w swej formie. Kluczową kwestię stanowi tzw. tekstocentryczność. - Inscenizacja jest służebna wobec tekstu. (...) Mamy czterech narratorów. Mamy poczwórnego Mateusza Pakułę, który opowiada tę historię i który wciela się momentami w swoją mamę, siostrę i ojca. W trakcie budowania adaptacji bardzo mi się ukonkretniły zadania dla każdego z narratorów - wyjaśnia.