Marian Kołodziej - scenograf. W jaki sposób tworzył dekoracje i kostiumy?

Marian Kołodziej był polskim artystą plastykiem, scenografem teatralnym i filmowym, przez wiele lat związanym z Gdańskiem. W roku 1940 pierwszym transportem trafił do KL Auschwitz.

Tydzień temu w "Kulturalnej Jedynce" mówiliśmy m.in. o "Kliszach pamięci", czyli serii poruszających rysunków dokumentujących piekło obozu koncentracyjnego.

Z kim współpracował Marian Kołodziej?

Marian Kołodziej tworzył scenografie do dramatów w reżyserii Jerzego Jarockiego, Stanisława Hebanowskiego, Zygmunta Hübnera, Tadeusza Minca, Adama Hanuszkiewicza, Janusza Warmińskiego. Pracował również przy filmach Kazimierza Kutza, Tadeusza Różewicza czy Janusza Morgensterna. Przez lata związany był z Teatrem Wybrzeże w Gdańsku. - Gdy kurtyna szła do góry, to publiczność już biła brawo - zaznacza Małgorzata Abramowicz. 

Perfekcjonista i realista

Kostiumy autorstwa Mariana Kołodzieja, podobnie jak dekoracje, były dopracowane w najdrobniejszych szczegółach. - Potrafił wchodzić do pracowni krawieckich, żeby obejrzeć jak jest realizowane to, co sobie zaprojektował. Od razu, na pierwszy rzut oka, wiedział, że coś jest zafałszowane - wskazuje gość "Kulturalnej Jedynki". Artysta nierzadko osobiście wykańczał dekoracje.

Marian Kołodziej uważał, że każde stworzone przez niego dzieło ostatecznie skończy w śmietniku. Wiele wystaw jego autorstwa kończyło się właśnie tym elementem. - Scenografowie mają tego pecha, że wybrali sobie trudny zawód, jeśli chodzi o upamiętnienie ich twórczości. On zdawał sobie sprawę, jak ulotne jest ludzkie życie, jak niewiele trzeba, by je zniszczyć - analizuje rozmówczyni Anny Stempniak.

YouTube/Teatr Wybrzeże

Czytaj też:

Jak zaczęła się kariera Mariana Kołodzieja?

Przełomem okazał się rok 1968 i spektakl "Tragedia o bogaczu i Łazarzu" anonima gdańskiego. Za reżyserię odpowiadał Tadeusz Minc, przy przedsięwzięciu współpracowali również Tadeusz Hebanowski i Róża Ostrowska. - Tekst z XVII wieku. Wtedy, w roku 1968, to była prapremiera. Dramat był napisany po polsku, ze wstawkami kaszubskimi. Spektakl był niezwykły - wspomina Małgorzata Abramowicz. Dodaje, że scenografie Kołodzieja najczęściej były przestrzeniami otwartymi. Nie były realistycznym odzwierciedleniem miejsca, stanowiły raczej impresję "na temat".