"Agnieszka Osiecka swoją poezję utopiła w piosenkach"

Agnieszka Osiecka urodziła się 9 października 1936 roku w Warszawie, zmarła 7 marca 1997 roku, również w Warszawie. Studiowała na Wydziale Dziennikarskim Uniwersytetu Warszawskiego i na Wydziale Reżyserii Filmowej Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej i Filmowej w Łodzi. 

Była poetką, autorką tekstów piosenek, pisarką, reżyserką teatralną i telewizyjną, dziennikarką. Była związana ze Studenckim Teatrem Satyryków. Publikowała swoje teksty, eseje i reportaże w "Głosie Wybrzeża", "Nowej Kulturze", "Sztandarze Młodych", "Po prostu", "Literaturze", "Kulturze" i "Polsce". Była członkinią Stowarzyszenia Pisarzy Polskich. 

Za napisany dla STS przebój "Piosenka o okularnikach" otrzymała pierwszą nagrodę w kategorii piosenki estradowo-artystycznej na 1. Krajowym Festiwalu Piosenki Polskiej w Opolu. Pisała przeboje dla Kaliny Jędrusik, Maryli Rodowicz, Magdy Umer, Anny Szałapak, Seweryna Krajewskiego czy Skaldów.

Czytaj także:

Agnieszka Osiecka w Polskim Radiu

W Polskim Radiu, w Programie 1, Agnieszka Osiecka przez siedem lat, od 1963 do 1970 roku, prowadziła Radiowe Studio Piosenki, gdzie promowała młodych artystów i nagrywała ich piosenki, wprowadzając na polską scenę muzyczną prawdziwe gwiazdy: Ewę Demarczyk, Wojciecha Młynarskiego, Marylę Rodowicz, Marka Grechutę.

- Bardzo jej imponowało to, że jest w radiu - powiedziała Danuta Lubecka, która pracowała w jednym radiowym pomieszczeniu z Agnieszką Osiecką. Zwróciła uwagę, że przez dekadę współpracy z STS Osiecka została trochę "zwichrowana". Przezdolna, przeinteligentna, musiała tam walczyć o swoje, wypracować sobie pozycję. 

- Pamiętam taką scenę: przy oknie siedzi śliczna, urocza dziewczyna z blond włosami - Agnieszka Osiecka. Koło niej siedzi Jan Borkowski. Obok stoi wysoki, cienki, chudy chłopaczek - Wojtek Młynarski. Naprzeciw Agnieszki stoi Ela Czyżewska z amerykańskim mężem. Na fotelu dla gości siedzi Kalina Jędrusik. Ja się ledwo w tym pomieszczeniu mieściłam, tam zawsze były tłumy. Wszyscy, aktorzy, piosenkarze, kłębili się wokół biurka Agnieszki - mówiła. 

- Agnieszka to była cudowna osoba. Była skupiona na pracy, miała bardzo dużo telefonów. Ciągle też dzwoniła do jakiegoś ukochanego. Któregoś dnia potrzebny był jej jakiś tekst Marka Grechuty. Ja jej zacytowałam kawałek. Powiedziałam jej też, że ona pisze jak Gałczyński, tylko trochę lepiej. Od tego czasu byłyśmy największymi przyjaciółkami - opowiadała Lubecka.

- Osiecka miała szerokie zainteresowania, ale na pierwszym miejscu były teksty piosenek. Mnie się wydaje, że ona tę swoją poezję utopiła w tych piosenkach. W tej muzyce. Gdyby ona była tylko poetką, to byśmy się zachwycali każdym jej słowem. A tak się mówiło: o, teksty pisze. Jakie teksty? Ona pisała poezję - podkreśliła.

W audycji "Cztery pory roku" można posłuchać archiwalnych wypowiedzi na temat Agnieszki Osieckiej i fragmentów archiwalnych wywiadów z twórczynią.

Czytaj także: