Narodowe Święto Odrodzenia Polski zostało ustanowione na pamiątkę rocznicy ogłoszenia Manifestu Polskiego Komitetu Wyzwolenia Narodowego w 1944 roku. Komunistycznym władzom zależało, by święto 22 lipca upamiętniające "odrodzenie niepodległego i demokratycznego państwa polskiego" dobrze się ludziom kojarzyło. Jako że na pochody i manifestacje trudno było, ze względu na sezon urlopowy, ściągać tłumy, organizowano dodatkowo festyny. A na nich, oprócz trudno dostępnych w dzień powszedni dóbr, pojawiały się pieczone kiełbaski z musztardą, wata cukrowa i woda z sokiem, do której w latach 70. doszła coca-cola. Były też występy znanych artystów i ważne wizyty. Obchodom lipcowego święta towarzyszyło przede wszystkim oddawanie do użytku - jak kraj długi i szeroki - "sztandarowych inwestycji" na mniejszą i większą skalę.
W Warszawie w ten dzień oddano do użytku m.in. odbudowany most Poniatowskiego (1946), Trasę W-Z (1949), Marszałkowską Dzielnicę Mieszkaniową (1950), Pałac Kultury i Nauki i Stadion Dziesięciolecia (1955) oraz most Łazienkowski (1974). Po wprowadzeniu stanu wojennego w grudniu 1981 r. uroczystości lipcowe były już o wiele skromniejsze. Po raz ostatni Święto Odrodzenia Polski obchodzono już po czerwcowych wyborach, 22 lipca 1989 roku. Było dość skromnie, bo i chętnych do świętowania zaczęło brakować. 6 kwietnia 1990 roku Sejm zniósł obchody rocznicy powstania manifestu PKWN, przywracając obchody Konstytucji 3 maja i Święta Niepodległości 11 listopada.
O Manifeście PKWN, innych najważniejszych świętach państwowych PRL, o tamtych latach i tym, co ze sobą niosły, opowiada reportaż "Relikty PRL".
Tytuł reportażu: "Relikty PRL"
Autor reportażu: Dorota Boniecka-Górny
Data emisji: 24.07.2016
Godzina emisji: 14.22
pg/jp
"Relikty PRL" - reportaż Doroty Bonieckiej-Górny - Jedynka - polskieradio.pl