Czy starość skrada się jak złodziej? Grażyna Latos i Elżbieta Strzałkowska o nowej książce

Książka "Jak złodziej przyszła. Reportaże i rozmowy o starości" to zbiór reportaży, których bohaterami są starsi ludzie oraz ich opiekunowie. W wydawnictwie znajdziemy również rozmowy z osobami, które zawodowo zajmują się starością, tzn. z lekarzami, terapeutami, socjologami i z filozofem.

- Starość na pewno nas zaskakuje. Nawet jeśli myślimy o starości, to ten moment, kiedy faktycznie zaczynamy ją odczuwać, przychodzi niespodziewanie. Część rzeczy związanych ze starzeniem dzieje się wcześniej i bardzo stopniowo, jak siwienie włosów, zmiany skóry, spowolniony metabolizm, i my się do nich przyzwyczajamy. Później jest taki moment, w którym niejako budzimy się w innym etapie życia - przyznaje Grażyna Latos.

Dlaczego napisały książki o starości?

Czy autorki zabrały się do pisania tej książki, żeby przygotować się na własną starość? -Trochę tak, tzn. ja już weszłam na tzw. przedpole starości - mówi Elżbieta Strzałkowska. - Jesteśmy czasem starzy, chociaż nie zawsze czujemy się starzy, jeśli nawet wiek na to wskazuje. Jest też ta cezura czasu, która niestety już mnie obejmuje. Według WHO to 60 lat, według polskiego GUS-u to 65 lat, więc nie ma zmiłuj - dodaje.

- Jeśli chodzi o takie osobiste doświadczenia, to dla mnie bardzo istotna była śmierć mojego taty, która miała miejsce jeszcze przed rozpoczęciem pisania książki. Mój tata zmarł w wieku 55 lat na nowotwór, więc nie doczekał tej starości. To był taki moment, w którym po raz pierwszy zdałam sobie sprawę z tego, że nie jest tak, iż my wszyscy doczekamy starości. (…) Nie myślałam, pisząc tę książkę, o przygotowaniu siebie, ale bardzo chciałam znaleźć w starości nadzieję - zdradza Grażyna Latos.

Siostry z Podlasia

Bohaterami reportaży i rozmów o starości są m.in. mieszkańcy domu pomocy społecznej, ale też osoby, które pozostają pod opieką bliskich. Którzy z tych bohaterów szczególnie potrafią zapaść w pamięć?

- Najbliższe mi są siostry z Podlasia, od których zresztą pochodzi tytuł tej książki. To są osoby niezwykle radosne przy tym końcu swojego życia, przygotowane na starość i śmierć. Różni je 10 lat (…). Starsza siostra broni się rękami i nogami przed tym, żeby pójść do swoich dzieci do miasta, jest na wsi i odwiedza ją młodsza siostra. To było dla mnie niesamowite przeżycie. Byłam tam parę razy i kilkukrotnie z nimi rozmawiałam - wspomina Elżbieta Strzałkowska.

Zobacz także: