Życie w cieniu choroby. "Na Poświatowską padł wyrok śmierci"

We wtorek (11 października) minie 55. rocznica śmierci znakomitej, choć trochę zapomnianej polskiej poetki Haliny Poświatowskiej. Gość "Spotkania z ..." podkreśla, że artystka jest dziś porównywana do Marii Pawlikowskiej-Jasnorzewskiej. - "Haśka" pisała głównie o miłości. Bo o czym może pisać piękna, młoda kobieta? Kochająca życie, a z drugiej strony posiadająca świadomość, że ze względu na swoją chorobę to życie ma bardzo krótki termin ważności - słyszymy.

Życie naznaczone chorobą

Odczuwanie świata przez Halinę Poświatowską jest inne aniżeli postrzeganie świata przez Marię Pawlikowską-Jasnorzewską. "Haśka" opisuje świat zmysłowo, mówi również o potrzebie miłości cielesnej. Na całym życiu poetki ciążyła choroba. W roku 1945, przed wyzwoleniem Częstochowy, wraz z rodziną ukrywała się w piwnicy. Chłód i wilgoć doprowadziły do anginy, a skutkiem tego było zapalenie stawów i powstanie wady serca. - Padł na nią wyrok śmierci. W Polsce nie było wtedy metod leczenia tej choroby - zwraca uwagę Maria Marcinkiewicz-Górna.

Profesorowi Julianowi Aleksandrowiczowi udało się zorganizować wyjazd do Stanów Zjednoczonych, pobyt na miejscu i operację ratującą jej życie. Jak wynika ze słów gościa audycji, w rozmowie z jednym z lekarzy Poświatowska powiedziała, że woli umrzeć na stole operacyjnym, aniżeli dusząc się. - Całe jej życie polegało właściwie na odpoczywaniu. Nie mogła przeżywać silniejszych emocji. Nie wolno jej było się zakochać, nie wolno jej było za bardzo się cieszyć, smucić, chodzić po schodach, biegać, jeździć na rowerze - wylicza autorka słuchowiska emitowanego w Jedynce.

Żyć krótko, ale intensywnie

Nieszczęść w życiu Poświatowskiej nie brakowało i później. Po dwóch latach małżeństwa umiera mąż Adolf, również chory na serce. Wówczas profesor Aleksandrowicz zachęca swoją podopieczną do przelania swoich emocji na papier, kontaktuje ją z Wisławą Szymborską. Ta, widząc talent "Haśki", staje się jej mentorką i promotorką. - Po debiucie w "Gazecie Częstochowskiej" Poświatowska kilka lat później debiutuje w prasie branżowej, ogólnopolskiej, w "Życiu Literackim" - podkreśla Maria Marcinkiewicz-Górna. Wyjazd do Stanów Zjednoczonych i udana operacja sprawiły, że poetka zaczęła realizować kolejne marzenia.

Mimo ostrzeżeń wybiera życie krótsze, ale pełniejsze. Decyduje się na studia, kończy jeden z najlepszych college'ów w USA: Smith College. Później wraca jednak do Polski i osiedla się w Krakowie. Zamieszkuje w Domu Literatów przy ul. Krupniczej, gdzie żyje i tworzy. - Jest otoczona opieką, natomiast choroba się nasila. W końcu lekarz decyduje się wysłać ją do Warszawy i tam dokonać kolejnej ratującej życie operacji - wyjaśnia gość Programu 1 Polskiego Radia. Kilka dni później, w wyniku powikłań, poetka jednak umiera. Ma wówczas 32 lata. 

Maria Marcinkiewicz-Górna, która jest autorką i reżyserką słuchowiska "Haśka", nie ukrywa, że podczas pracy towarzyszyły jej przemyślenia na temat nieuchronności życia. - Mam to szczęście, że jestem osobą zdrową. Bardzo trudno mi sobie wyobrazić, jak to jest żyć, wiedząc, że to życie będzie tak krótkie i wiedząc, których czynności nie możesz w ogóle wykonywać - podsumowuje.

TAK KILKA LAT TEMU O KORESPONDENCJI IRENEUSZA MORAWSKIEGO DO HALINY POŚWIATOWSKIEJ OPOWIADAŁA MARIOLA PRYZWAN

Czytaj też: