Teresa Torańska. Dziennikarka o "dziecięcej naiwności"

Jak Teresa Torańska postrzegała rozmowę?

Teresa Torańska w jednym z wywiadów przyznała, że na początku pojawiało się u niej drżenie serca. Było ono wywołane tremą. - Czy jestem w stanie nawiązać kontakt? Czy będę umiała zdobyć zaufanie? Zależy mi na rozmowach szczerych. Człowiek jest kawałkiem historii i chcę pokazywać historię poprzez podejmowanie decyzji, poprzez trudne wybory - tłumaczyła w rozmowie z Małgorzatą Raduchą. 

"Oni". Czyli kto?

W wydanej w roku 1985 książce "Oni" Teresa Torańska zamieściła swoje rozmowy z dygnitarzami okresu Polski Ludowej, sprawującymi władzę w latach 40. i 50. XX wieku. - Oni przedtem nie chcieli mówić. Natomiast przyszedł taki czas, w którym doszli do wniosku, że mogą zacząć mówić, choć dalej się obawiali - analizuje Michał Komar. Dodał jednocześnie, że atutem Torańskiej była "dziecięca naiwność".

W czym tkwiła siła Teresy Torańskiej?

Ta dziecięca naiwność objawiała się w zadawaniu dziecięcych pytań. Efekt był piorunujący. - Ten typ naiwności onieśmielał rozmówców, niekiedy ich rozwścieczał, a czasem pozwalał na nagłe ujawnienie prawdy. To była straszliwa siła - nie ma wątpliwości Michał Komar. Małgorzata Raducha dodawała, że pytania zadawane przez Torańską były celne, a zarazem potrafiły mieć w sobie tylko jedno słowo. Tak jak pytanie "dlaczego?". 

---

Kontynuacją książki "Oni" był kolejny zbiór rozmów "My", wydany w 1994 roku. Złożyły się nań między innymi rozmowy z Leszkiem Balcerowiczem, Janem Krzysztofem Bieleckim, Jarosławem Kaczyńskim, Wiktorem Kulerskim, Jackiem Merklem, Janem Rulewskim i Piotrem Szczepanikiem. W 2008 roku ukazała się jej książka "Jesteśmy. Rozstania '68", w której po 40 latach marcowi emigranci opowiadali Teresie Torańskiej o swoich doświadczeniach.