Komunikacja na linii lekarz-pacjent. Jak ją poprawić?

- Komunikacja to nie jest wysyłanie informacji bezpośrednio do głowy pacjenta czy głowy odbiorcy, tylko ciężka praca, współpraca i współdziałanie (...), więc powody nieporozumień mogą być bardzo różne: zarówno językowe, jak i sytuacyjne - mówi w "Czterech porach roku" dr Marta Chojnacka z Uniwersytetu Warszawskiego. 

Czytaj też: Oswoić strach. Psycholog o stylach radzenia sobie ze stresem>>>

Jak podkreśla rozmówczyni Romana Czejarka, lekarz powinien patrzeć na pacjenta albo na rodzica małego pacjenta i zaobserwować pewną reakcję niewerbalną, jak na przykład przerażenie w oczach. - Trzeba mieć świadomość tego, że ta druga osoba ma inne zaplecze, inne doświadczenia, jest w innym języku zanurzona. Terminy, które dla lekarza brzmią zupełnie neutralnie, mogą pacjenta przerazić - mówi. 

- Jeżeli lekarz widzi po twarzy pacjenta, że coś jest nie tak, to powinien zapytać: "Czy mam coś jeszcze powtórzyć, coś jeszcze wyjaśnić?". Tak samo obowiązkiem pacjenta, jeżeli czegoś nie rozumie, jest zapytanie albo poproszenie o powtórzenie tego samego innymi słowami. Jako pacjenci nie jesteśmy przyzwyczajeni, żeby wchodzić w rozmowę z lekarzem, dopytywać, wymagać wyjaśnień, ale tak naprawdę dla dobra obopólnego powinniśmy to robić - zaznacza dr Marta Chojnacka-Kuraś.

A jak rozmawiać z małym pacjentem?

- To zależy od wieku dziecka, ale jeżeli jest w stanie coś zrozumieć, lekarz jak najbardziej powinien się znaleźć na poziomie wzroku dziecka i postarać się mu wytłumaczyć prostymi słowami, jak będzie wyglądało leczenie - ocenia.

Czytaj także: Bezpieczne kawałki. Jak należy oswajać dziecko z jedzeniem?

kh/kor