Innowacyjne opatrunki w leczeniu zespołu stopy cukrzycowej

Dr inż. Michał Dziadek z Katedry Technologii Szkła i Powłok Amorficznych na Wydziale Inżynierii Materiałowej i Ceramiki Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie jest finalistą konkursu tygodnika "Polityka" organizowanego z myślą o młodych naukowcach, którzy wykazali się szczególnymi osiągnięciami.

W swojej pracy zawodowej skupia się na opracowaniu innowacyjnych materiałów, które mogłyby zostać wykorzystane jako opatrunki w leczeniu stopy cukrzycowej.

- Cukrzyca to epidemia XXI wieku. Przewiduje się ogromny wzrost zachorowań w najbliższym dziesięcioleciu. Stopa cukrzycowa to jedno z najpoważniejszych i najdroższych w leczeniu powikłań cukrzycy. Jest bardzo częstą przyczyną amputacji kończyn - wskazał dr inż. Dziadek w audycji "Eureka".

Innowacyjne opatrunki w leczeniu zespołu stopy cukrzycowej

Jak zauważył gość Jakuba Domoradzkiego, na rynku dostępnych jest bardzo dużo różnych opatrunków, ale nie ma takiego, który byłby w stanie kompleksowo leczyć rany. - Próbujemy, staramy się znaleźć opatrunek, który będzie odpowiadał wszystkim problemom, które przy stopie cukrzycowej występują - powiedział.

Naukowiec wyjaśnił, że rany stopy cukrzycowej są bardzo głębokie. Występuje problem braku unaczynienia - uszkodzenie lub brak naczyń krwionośnych. To powoduje, że nie dochodzi do regeneracji tkanki. Rana się nie goi. Do tego często występują zakażenia bakteryjne.

- Potrzebujemy materiału, który - przede wszystkim - będzie sprzyjał regeneracji naczyń krwionośnych i skutecznie eliminował zakażenie bakteryjne - zaznaczył. 

Dr inż. Dziadek stworzył nową technikę wytwarzania ekologicznych bioopatrunków, których głównymi komponentami są białka mleka oraz ekstrakty roślinne. Dodatkowo, dla wzmocnienia efektu terapeutycznego, materiały wzbogacane są w boranowe szkła bioaktywne.

Składniki te charakteryzują się szeroką aktywnością biologiczną, która sprawdza się w skracaniu gojenia ran, wspomaga unaczynienie chorych tkanek oraz przeciwdziała zakażeniom i stanom zapalnym.

Projekt jest na etapie badań.

Czytaj także:

Poza tym w audycji:

Największa plaga dawnej Polski? Wielkie pożary miast, miasteczek i wsi. W mgnieniu oka płomienie potrafiły strawić nie tylko małe miejscowości, ale i największe polskie rezydencje. W 1241 roku spłonął niemal cały Kraków.

W tym czasie nie było jeszcze straży pożarnej. Obrona przed żywiołem była wyłącznie w gestii mieszkańców. Powszechnie praktykowane były zabobony, rzekomo mające zabezpieczyć przed ogniową katastrofą.